Het verhaal van de stoel

Soms is het leven niet gemakkelijk.
Bedenk het levensverhaal van deze arme stoel en degene met het mooiste verhaal verdiend een cadeaubon.

HET LEVENSVERHAAL VAN DE ARME OUDE STOEL.

Het winnende verhaal is geschreven door Jaqueline Bos, hieronder kunt u haar schrijfsel lezen.

De oude leunstoel

Hij had alles gezien. Tranen die stil over wangen rolden en diep in zijn leren bekleding verdwenen. Gelach dat zijn armleuningen liet trillen. Kleine kinderhanden die hem beklommen als een berg, zich nestelend in zijn zachte kussens, een boek op schoot, ogen vol verwondering. Hij had generaties gedragen, getroost en omarmd zonder ooit zelf een woord te zeggen.

Maar nu stond hij buiten, aan de rand van de stoep, de kou in zijn versleten naden kruipend. De regen had hem nat gespetterd, en de wind blies droge bladeren tegen zijn poten. Afgedankt. Te oud, te versleten, te veel een herinnering aan een verleden waar niemand nog plaats voor had.

Hij wist niet hoe lang hij daar stond, tot zachte vingers over zijn gehavende armleuning streken. Een klein jongetje keek naar hem op, zijn ogen groot van nieuwsgierigheid. “Mama, deze stoel kan praten’

Zijn handje gleed langs de diepe barst in het leer, alsof hij de verhalen voelde die erin verborgen zaten.

Zijn moeder glimlachte. Ze genoot zoals altijd van de fantasie van haar zoon.

“Oh ja?” vroeg ze, terwijl ze naast hem hurkte. “Wat zegt hij dan?”

De jongen legde zijn oor tegen de versleten rugleuning en sloot even zijn ogen. “Hij vertelt over een meisje dat hier vroeger zat. Ze hield van sprookjes en haar papa las haar altijd voor.” Zijn stem klonk zacht, bijna eerbiedig.

Ze haalde diep adem en streek over het doorleefde leer. “Laten we hem mee naar binnen nemen,” zei ze, haar stem zachter dan ze had bedoeld.

Die avond, na een doekje over het leer en een warm dekentje over de zitting, trok ze haar zoon op schoot in de oude leunstoel. Ze opende een boek en begon te lezen, precies zoals haar vader ooit had gedaan, in zo’n zelfde stoel. De jongen nestelde zich tegen haar aan, zijn ogen glanzend van spanning. De stoel kraakte tevreden.

Jaren later, toen de jongen volwassen was en zelf kinderen had, vond hij de stoel terug op zolder. Het leer was nog meer verweerd, maar de warmte was er nog steeds. Hij haalde hem naar beneden, klopte het stof eraf en glimlachte.

Die avond nam hij zijn dochtertje op schoot. “Weet je,” zei hij terwijl hij het boek opensloeg, “deze stoel kan praten.”

Haar ogen werden groot. “Wat zegt hij dan?”

Hij glimlachte en streek met zijn hand over het oude leer, vol verhalen. “Luister maar goed.” En hij begon te lezen.

Jaqueline Bos

Hieronder alle ingezonden verhalen.

Het verhaal van de stoel.

Een echte roker was meneer van der Poel

Zat ’s avonds graag in zijn Chesterfield stoel

Hij kon zijn saffies alleen niet meer betalen

En moest zijn ‘genot’ ergens anders gaan halen

Hij is toen pleisters en kauwgom gaan kopen

In de hoop niet zijn dure stoel te gaan slopen

Alleen zijn rechterhand ging trillen en zweten

En heeft het mooie leer van de stoel afgevreten!

Anika Schlette

Uit het leven van een Chesterfield stoel.

Tja, daar sta je dan, mooie Chesterfield stoel, helemaal uitgeleefd, afgedankt tot misschien wel de vuilstort, of zou er nog iemand rondlopen die in mijn afgedankt uitgeleefd geval nog de beauty ziet?
Wat zou dat mooi zijn dat ik na een rijk en met ups en downs leven nog een tweede kans mag krijgen.
Ik ben geboren in een meubelmaker magazijn in Engeland in Chesterfield vandaar ook mijn naam Chesterfield, anno het jaar eind 1800,begin 1900,

en heb veel gereisd en beleefd om uiteindelijk terecht te komen in de KuubsKist te Lemmer.
In mij hebben vele mensen gezeten, misschien liefde gevonden, of verdriet gehad, oud en jong zaten vast heerlijk in mijn, moeders hebben hier in zitten handwerken, gelezen, of voorgelezen aan hun kinderen en/of kleinkinderen, vaders hun krantje gelezen, borreltjes gedronken, misschien een sigaar en of sigaret, er zullen vast wel brandplekjes zitten in mijn, studenten hebben in hier hun studie gemaakt wat ook verklaard dat er soms een pennestreep is te zien op mijn mooie leer.

Ik heb ook oorlogen meegemaakt, vele rampen, ziektes, maar ook geboortes, heb vele huizen van binnen gezien in rijke en ook vast in wat arme huizen, en nu na een veelbewogen leven sta ik nu hier te wachten op wat de toekomst mij brengen zal…Oh, als ik nu eens kon praten… dan zou ik hier niet staan maar ergens in een theater vol met mensen…die naar mijn verhalen luisteren, keer op keer,

dat zou toch mooi zijn…maar ik sta hier…in een KuubsKist in Lemmer te wachten op ….
misschien wel …op jou ?

Nelleke Koehoorn

Heb mijn eigenaars gediend. Generaties lang. Nu stank voor dank en in de kringloop gestald. Wie o wie verlost mij van dit lot?

Petra Bouma

De Stoel

Daar sta ik dan afgedankt

en niet meer zo mooi als dat ik ooit was.

De mensen kijken, hebben medelijden, lachen om me.

Wat zijn ze van plan?

Ze fluisteren, maken opmerkingen.

Deze week houdt ik het nog wel vol.

Hoop dat ze me zien zitten

of op me gaan zitten.

Zal er dan toch iemand zijn die me wil?

Me lekker opknapt, schoonmaakt en met olie masseert?

Ik ben benieuwd wie het aandurft!

Ik zal je hiervoor jarenlang trouw blijven.

Irma Jansen

Gehavend

Veel gebruikt

Geliefd

Maar nu afgedankt

Tot op het laatst

De steun en toeverlaat

Maar na de laatste adem

Van de eigenaar

Ook toe aan

Een laatste rustplaats

Joke Heukels

Verscheurd leer

Op zoek naar een een nieuw zitelement voor in de woonkamer, kwam ik je tegen. Je stond er net zo futloos bij als de zetel die jaren bij ons thuis dienst had gedaan. Die door het vele actieve gebruik en diverse zithoudingen uiteindelijk door zijn poten zakte. Het was een tweede kansje gekregen van een nicht die haar huis weer eens een ander kleurtje had gegeven, de stoel paste er niet meer bij. Voor ons een groots geluk, met ieder dubbeltje blij om ons eerste huisje in te richten. De stof werd vervangen, mijn moeder die de bekleding met liefde los tornde en de zetel een nieuw jasje gaf. Daarmee kon die er zeker weer vijf jaar tegenaan. Vijf werden er zes en zes werden meer dan twintig glorieuze jaren.

Met opgetrokken knieën werden er vele boeken in gelezen, visite die er koppen koffie in dronken en zelfgemaakte boterkoek in aten, collega’s welke er uit opsprongen tijdens de fenomenale spelletjesavonden na het werk, maaltijden voor de beeldbuis genuttigd. De stoel verhuisde met ons mee, geen denken aan dat die wegging. Na verstrijken van jaren kwamen er kinderen, kinderen die er in werden gevoed, zich aan de stoel optrokken om de eerste stapjes in de grote wereld te zetten en later toen ze iets groter werden er onbehouwen in neer ploften wanneer ze van school thuis kwamen. De kat zette zijn nagels in de stof, iets wat de stoel niet goeddeed. De kat baarde zijn jongen meermaals op de zitting en wanneer we de kittens dan teruglegden in de klaargezette kartonnen doos, met een zacht kussentje als vervanging, dan pakte de moederpoes ze steevast in het nekvel en parkeerde ze de jongen één voor één weer terug op de stoel. Dezelfde poes die er jaren later zijn laatste adem op uitblies.

Het had allemaal zijn tol geeist. De stof gescheurd, de zitting ingedeukt, de armleuningen gebroken en de poten ingezakt. Herinneringen die plompverloren bij het grofvuil werden gezet. Geen majestueus afscheid. Het was onze stoel.

Ik zie je staan, bruin gerookt met gescheurd leer. Gescheurde stof waar de vulling uitpuilt . Ze hebben je in ieder geval niet naar het stort gebracht. In al je treurigheid straalde je ook nieuw leven uit. Misschien ook wel een tweede kansje of wie weet zelfs al wel een derde.

Ik zie je voor me als een oude rookstoel, een rookstoel voor iemand die een goed glas cognac, schotse whisky of grappa zwierig, met een dikke sigaar, op de armleuning had gewalst. De krassen in het leer straalde een zwaarheid uit of in ieder geval dat het niet eenvoudig was geweest om van de eigenaar te houden. Gesprekken over onderwerpen waarover je misschien liever niet sprak of welke je liever niet wilde horen. Ik kon me geen voorstelling maken dat je uit een klein, knus gezellig huisje kwam. Je ademde voluit status.

De huishoudster die je zorgvuldig afstofte, de pluisjes stof uit je knoopsgaten had gevist en je iedere maand keurig met ledervet had opgewreven. Geprobeerd had de kringen die de glazen hadden achtergelaten uit het leer te poetsen. Het sigarenas welke aanwezige brandmerken hadden achtergelaten, kreeg ze niet weg. Gesprongen knopen waren opnieuw aangebracht en later weer gesprongen. De tijd begon ook deze stoel zijn tol te eisen.

De stoel waarin de heer des huizes knorrig tegen zijn kinderen had gemopperd dat hij te moe was om een verhaaltje te vertellen voor het slapengaan. Om vervolgens al knikkebollend achter zijn krant weg te doezelen. Zodat hij de volgende dag weer verder kon met de ratrace die hoorde bij de de aantrekkingskracht van nog meer geld en macht. De stoel had zoals altijd geen oordeel en bood rust, een vaste vertrouwde plek om terug te trekken wanneer een dag te veel had geeist, wanneer het werk weer eens te veel had gevraagd, dat het leven voorbij vloog, zonder erbij stil te staan.

Het interieur veranderde. De bruine bijpassende chesterfield bank had jaren terug al plaatsgemaakt voor een nieuw modern design element. De muren waren al een aantal keer van motief veranderd, er dwarrelde een frisse wind door het huis. De stoel bleef.

Het werk werd verruild voor de biljartclub om de hoek, waar wat nu bleek, ook de toch wel aardige buurman speelde. De kinderen schoven met enige regelmaat de kleinkinderen door de deur. Om via de leuningen van de zitgelegenheid bij de inmiddels sneeuw-grijze, diep gerimpelde man op schoot te kruipen voor een spannend verhaal, want er was ruimte genoeg in het zachte leer. De plek waar mooie herinneringen op zondagmiddag werden gedeeld met nog steeds een goed glas cognac, schotse wisky of grappa. Alvorens ze vervlogen met de tijd.

Het was jouw stoel en zonder jouw was de stoel weer verworden in een oude stoffige stoel. Versleten, gescheurd en door de poten gezakt. Maar je staat in ieder geval niet bij het grofvuil. Je staat klaar voor een tweede of misschien al wel derde kans. Ik heb gehoord dat je verkocht bent. Met een beetje liefde kun je er wel weer vijf jaar tegenaan, of zes, misschien zelfs wel twintig.

Ik zoek verder.

Jantsje Jellema

Lieve stoel, wat heb je veel meegemaakt. Als je toch eens kon praten… Nu ben je afgedankt en naar de kringloop gebracht. Misschien komt er een aardige klant en vind in jou een kringloopgelukje. Je kan nog prima een rondje mee, lekker onder een afdakje in de tuin. Dan sta je fijn in het zonnetje, veel geluk met je nieuwe vriend hoor.

Minette Noordhof-Rodenburg

Deze stoel stond ieder jaar weer klaar , iedere keer werd er een mooi verhaal voorgelezen met de kinderboeken week en wie maar wou mocht dan voorlezen.

Hennie Kelderhuis

Het is tijd voor het verhaal van deze stoel

En niet zomaar een stoel, na dit verhaal snap je vast wat ik bedoel

Een lange reis, die startte bij de fabrikant

Vervoerd door het hele land tot aan de klant

En het volgende ritje naar zijn eigenaar

Daar in de kamer heeft die heel lang gestaan, echt waar

Elke dag was een belevenis

Hij was bij elke gebeurtenis

Van verjaardagsfeesten tot een dutje voor de tv

Ja, hij maakte alles mee

Er kwamen deuken en scheuren,